Rzymian 1
PAWEŁ, sługa Jezusa Chry-
stusa, powołany na Aposto-
ła, wyznaczony do opowiada-
nia Ewangielii Boga
2 (Którą przedtém przyobie-
cał przez proroków w Pismach
Świętych)
3 O Synu swoim, (który się
narodził z nasienia Dawidowe-
go według ciała,
4 A okazał się możnie Synem
Bożym, według Ducha poświę-
cenia, przez zmartwychwsta-
nie) o Jezusie Chrystusie, Pa-
nu naszym
5 (Przez którego wzięliśmy
łaskę i Apostolstwo, ażeby
przywieść do posłuszenstwa
wierze wszystkie narody, dla
imienia jego,
6 Między któremi jesteście i
wy, powołani od Jezusa Chry-
stusa)
7 Wszystkim będącym w
Rzymie, umiłowanym Bożym,
powołanym świętym, łaska
wam i pokój od Boga, Ojca
naszego, i od Pana Jezusa
Chrystusa.
II. 8 Naprzód tedy dziękuję
Bogu mojemu przez Jezusa
Chrystusa za was wszystkich,
iż wiara wasza słynie po ca-
łym świecie.
9 Świadkiem bowiem jest mi
Bóg, któremu służę w duchu
moim w Ewangielii Syna je-
go, że nieustannie o was wspo-
minam,
10 Zawsze w modlitwach
swoich prosząc, aby mi się kie-
dykolwiek zdarzyła sposob-
ność za wolą Bożą przyjść do
was.
11 Albowiem pragnę was wi-
dzieć, abym wam mógł udzie-
lić jakiego daru duchowego ku
utwierdzeniu waszemu,
12 To jest, abym się wśród
was razem ucieszył przez
wspólną wiarę, i waszą i moją.
13 A nie chcę, bracia, abyście
wiedzieć nie mieli, iż często za-
myślałem przyjść do was, (lecz
miałem przeszkody aż dotąd)
żebym miał jaki pożytek mię-
dzy wami, tak jak między in-
nemi narodami.
14 I Grekom i nie Grekom, i
mądrym i niemądrym jestem
dłużnikiem.
15 A tak, ile w mojéj mocy,
gotów jestem i wam, którzyście
w Rzymie, Ewangieliję opo-
wiadać.
III. 16 Albowiem nie wsty-
dzę się Ewangielii Chrystuso-
wéj; jest bowiem ona mocą Bo-
żą ku zbawieniu każdemu wie-
rzącemu, Żydowi naprzód, po-
tém i Grekowi.
17 Bo sprawiedliwość Boża
w niéj bywa objawiona z wiary
w wiarę, jak napisano: A spra-
wiedliwy z wiary żyć będzie.
IV. 18 Bo gniew Boży obja-
wia się z nieba przeciwko
wszelkiéj bezbożności i nie-
sprawiedliwości ludzi, którzy
wstrzymują prawdę przez nie-
sprawiedliwość,
19 Dla tego że, co może być
wiadome o Bogu, jest w nich
jawne, gdyż im Bóg objawił;
20 Bo niewidzialna jego i-
stota, od stworzenia świata w
dziełach jego poznawana, jest
widzialną, to jest, wieczna je-
go moc i Bóstwo, na to, aby oni
byli bez wymówki.
21 Przeto, iż poznawszy Bo-
ga, nie oddawali mu chwały
jako Bogu, ani mu dziękowali,
owszem znikczemnieli w my-
ślach swoich, i zaćmiło się bez-
rozumne serce ich;
22 Mieniąc się mądrymi,
zgłupieli;
23 I zmienili chwałę nieska-
zitelnego Boga w podobieństwo
obrazu skazitelnego człowieka
i ptaków i czworonożnych zwie-
rząt i płazów;
24 Przeto też wydał ich Bóg
w pożądliwościach ich serc ku
nieczystości, aby plugawili
ciała swoje między sobą,
25 Jako tych, którzy prze-
mienili prawdę Bożą w kłam-
stwo, i oddawali cześć stwo-
rzeniu, i służyli raczéj stwo-
rzeniu niż Stwórcy, który jest
błogosławiony na wieki. A-
men.
26 Dla tego poddał ich Bóg
namiętnościom sromotnym; bo
i niewiasty ich zamieniły uży-
wanie przyrodzone na prze-
ciwne przyrodzeniu.
27 Podobnież i mężczyzni,
porzuciwszy przyrodzone uży-
wanie niewiasty, zapalili się w
swéj pożądliwości jedni ku dru-
gim, mężczyzna z mężczyzną
sromotę popełniając, i należną
zapłatę błędu swego na sobie
ponosząc.
28 A jak oni nie uważali za
potrzebne mieć poznanie Boga,
tak też poddał ich Bóg umysło-
wi opacznemu, aby czynili, co
nie przystoi;
29 Pełni będąc wszelkiéj nie-
sprawiedliwości, wszeteczeń-
stwa, przewrotności, chciwości,
złości, pełni zazdrości, morder-
stwa, zwady, podstępu, spro-
śnych obyczajów;
30 Zausznicy, potwarcy, Bo-
ga nienawidzący, zuchwalcy,
pyszni, chełpliwi, wynalazcy
złego, rodzicom nieposłuszni,
31 Bezrozumni, wiarołomni,
wyrzuci z miłości, nieprzeje-
dnani i niemiłosierni,
32 Którzy znając prawo Bo-
że, że czyniący to godni są
śmierci, nie tylko samo to czy-
nią, ale i pochwalają tych, któ-
rzy to czynią.
Rzymian 2
PRZETOŻ nie możesz być
usprawiedliwiony, o czło-
wiecze, którykolwiek osą-
dzasz; bo w czém drugiego o-
sądzasz, siebie samego osą-
dzasz, ponieważ to samo czy-
nisz ty, który osądzasz.
2 A wiemy, że sąd Boży jest
według prawdy na tych, któ-
rzy czynią takie rzeczy.
3 Czy mniemasz, o człowie-
cze, który osądzasz tych, co
czynią takie rzeczy, a sam je
czynisz, że ty ujdziesz sądu
Bożego?
4 Czy bogactwem dobrotli-
wości i cierpliwości i nieskwa-
pliwości Bożéj pogardzasz, nie
wiedząc, że cię dobrotliwość
Boża do upamiętania prowa-
dzi?
5 Ale według zatwardziało-
ści swojéj i serca nienawróco-
nego gromadzisz na siebie sa-
mego gniew na dzień gniewu i
objawienia sprawiedliwego są-
du Boga,
6 Który odda każdemu we-
dług uczynków jego,
7 Tym, którzy przez wy-
trwanie w dobrym uczynku
szukają i chwały i czci i nie-
skazitelności, -- żywot wie-
czny;
8 Swarliwym zaś i prawdzie
nieposłusznym, lecz posłusz-
nym niesprawiedliwości, -- za-
palczywość i gniew;
9 Utrapienie i ucisk na duszę
każdego człowieka, który złe
popełnia, Żyda naprzód, potém
i Greka;
10 A chwałę i cześć i pokój
wszelkiemu czyniącemu dobre,
Żydowi naprzód, potém i Gre-
kowi.
11 Albowiem Bóg nie ma
względu na osobę.
12 Bo którzykolwiek bez za-
konu zgrzeszyli, bez zakonu
też poginą, a którzykolwiek w
zakonie zgrzeszyli, według za-
konu sądzeni będą.
13 (Gdyż nie słuchacze za-
konu sprawiedliwymi są u Bo-
ga, ale czyniący zakon uspra-
wiedliwieni będą.
14 Kiedy bowiem poganie,
nie mający zakonu, z przyro-
dzenia czynią, co jest w zako-
nie, oni, zakonu nie mając, sa-
mi sobie są zakonem,
15 Ponieważ dowodzą, że
dzieło zakonu napisane jest w
sercach ich, gdyż świadczy o
tém ich sumienie i myśli wza-
jemnie się oskarżające lub też
usprawiedliwiające)
16 W dzień, gdy sądzić bę-
dzie Bóg skryte rzeczy ludz-
kie, według Ewangielii mojéj,
przez Jezusa Chrystusa.
II. 17 Oto, ty nazywasz sie-
bie Żydem, i polegasz na zako-
nie, i chlubisz się Bogiem,
18 I znasz wolę jego, i roze-
znajesz co dobre, będąc nau-
czony z zakonu,
19 I masz się za wodza śle-
pych, za światłość dla tych,
którzy są w ciemności,
20 Za mistrza bezrozumnych,
za nauczyciela dziatek, mając
wzór wiedzy i prawdy w zako-
nie.
21 Ty więc, który uczysz
drugiego, siebie samego nie u-
czysz? Który głosisz, żeby nie
kradziono, kradniesz?
22 Który mówisz, żeby nie
cudzołożono, cudzołożysz? któ-
ry się brzydzisz bałwanami,
świętokradztwo popełniasz?
23 Który się chlubisz zako-
nem, przestąpieniem zakonu
Boga lżysz?
24 Albowiem imieniu Boże-
mu z waszéj przyczyny bluźnią
poganie, jak napisano.
25 Obrzezanie bowiem poży-
teczne jest, jeżeli wykonywasz
zakon; jeżeli zaś przestępujesz
zakon, obrzezanie twoje stało
się nieobrzezaniem.
26 Jeżeli tedy nieobrzezanie
przestrzega praw zakonu, czy-
liż nieobrzezanie jego nie bę-
dzie poczytane za obrzezanie?
27 I ten, który jest z przyro-
dzenia nieobrzezany, a wyko-
nywa zakon, osądzi ciebie, któ-
ry z literą i obrzezaniem jesteś
przestępcą zakonu.
28 Albowiem nie ten jest Ży-
dem, który jest nim zewnę-
trznie, ani to jest obrzezaniem,
które jest na ciele;
29 Ale ten jest Żydem, który
nim jest wewnętrznie, i to jest
obrzezaniem, które jest obrze-
zaniem w duchu, nie w literze,
którego chwała nie jest z lu-
dzi, ale z Boga.
Rzymian 3
JAKIE tedy pierwszeństwo
ma Żyd? albo jaki pożytek
z obrzezania?
2 Wielki pod każdym wzglę-
dem. Przedewszystkiém, że im
powierzone były słowa Boże.
3 Bo cóż, jeżeli niektórzy
nie uwierzyli? czyliż niedo-
wiarstwo ich zniszczy wierność
Bożą?
4 Bynajmniéj; owszem Bóg
jest wierny, a każdy człowiek
kłamcą, jak napisano: Abyś
był usprawiedliwiony w mo-
wach swoich, i abyś zwycię-
żył, gdy będziesz sądzony.
5 Jeśli tedy niesprawiedli-
wość nasza wykazuje sprawie-
dliwość Bożą, cóż powiemy?
czy Bóg jest niesprawiedliwy,
gdy gniew wywiera? (po ludz-
ku mówię.)
6 Bynajmniéj; bo jakżeby
Bóg sądził świat?
7 Jeśli bowiem wierność Bo-
ża przez moje kłamstwo zwię-
kszoną została ku chwale jego,
czemuż jeszcze i ja sądzony je-
stem jako grzesznik?
8 Albo, czemu nie mamy czy-
nić złych rzeczy, żeby przy-
szły dobre, jak nas spotwarza-
ją, i jak powiadają niektórzy,
że my mówimy? Potępienie ta-
kich jest sprawiedliwe.
II. 9 Cóż tedy? mamyż pier-
wszeństwo? wcale nie; bośmy
przedtém dowiedli, że i Żydzi
i Grecy, wszyscy są pod grze-
chem,
10 Jak napisano: Niemasz
sprawiedliwego, ani jednego;
11 Niema ktoby pojmował,
niema ktoby szukał Boga;
12 Wszyscy zboczyli, wszys-
cy razem stali się nieużyte-
cznymi, niema ktoby czynił do-
bre, niemasz ani jednego;
13 Grobem otwartym jest
gardło ich, językami swemi
zdradzają; jad żmij pod war-
gami ich;
14 Których usta pełne prze-
kleństwa i gorzkości;
15 Nogi ich prędkie do prze-
lewu krwi;
16 Zniszczenie i nędza na
drogach ich,
17 A drogi pokoju niepozna-
li;
18 Niema bojaźni Bożéj przed
oczami ich.
19 A wiemy, iż cokolwiek
zakon mówi, mówi tym, któ-
rzy są pod zakonem, aby
wszelkie usta były zatkane, i
aby wszystek świat był wi-
nien przed Bogiem,
20 Dla tego że z uczynków
zakonu nie będzie usprawiedli-
wione żadne ciało przed obli-
czem jego, gdyż przez zakon
jest poznanie grzechu.
III. 21 Lecz teraz niezale-
żnie od zakonu sprawiedliwość
Boża objawioną została, o któ-
réj świadczą Zakon i Prorocy;
22 Sprawiedliwość Boża, mó-
wię, przez wiarę w Jezusa
Chrystusa, ku wszystkim i na
wszystkich wierzących, albo-
wiem niemasz różnicy;
23 Bo wszyscy zgrzeszyli, i
nie dostaje im chwały Bożéj.
24 I bywają usprawiedliwie-
ni darmo z łaski jego przez
odkupienie w Chrystusie Je-
zusie,
25 Którego Bóg wystawił
jako ofiarę przebłagania, we
krwi jego przez wiarę, dla o-
kazania sprawiedliwości swo-
jéj przez odpuszczenie grze-
chów przedtém popełnionych
w cierpliwości Bożéj,
26 Dla okazania sprawiedli-
wości swojéj w teraźniejszym
czasie, na to, aby był i spra-
wiedliwym i usprawiedliwia-
jącym tego, który jest z wiary
w Jezusa.
27 Gdzież tedy jest chluba?
wyłączona jest. Przez jakiż za-
kon? uczynków? nie, ale przez
zakon wiary.
28 Przetoż uznajemy, że
człowiek bywa usprawiedli-
wiony wiarą niezależnie od u-
czynków zakonu.
29 Alboż Bóg jest tylko Bo-
giem Żydów? czy nie pogan
także? tak jest, i pogan.
30 Bo jeden jest Bóg, który
usprawiedliwi obrzezanie z
wiary i nieobrzezanie przez
wiarę.
31 Czy tedy zakon niszczy-
my przez wiarę? bynajmniéj!
i owszem zakon utwierdzamy.
Rzymian 4
CÓŻ tedy znalazł według
ciała, rzeczemy, Abraham,
ojciec nasz?
2 Bo jeśli Abraham z uczyn-
ków jest usprawiedliwiony, ma
się czém chlubić, ale nie przed
Bogiem.
3 Cóż bowiem mówi Pismo?
Uwierzył Abraham Bogu, i po-
czytane mu to zostało za spra-
wiedliwość.
4 A temu, który wykonywa
uczynki, zapłata nie bywa przy-
znawana podług łaski, ale po-
dług powinności;
5 Temu zaś, który nie wyko-
nywa uczynków, lecz wierzy
w tego, który usprawiedliwia
bezbożnego, poczytywaną by-
wa wiara jego za sprawiedli-
wość.
6 Jak i Dawid błogosławio-
nym nazywa człowieka, któ-
remu Bóg poczyta sprawiedli-
wość niezależnie od uczynków,
mówiąc:
7 Błogosławieni, którym od-
puszczone są nieprawości, i
których grzechy są zakryte;
8 Błogosławiony mąż, które-
mu Pan grzechu nie poczyta.
9 Czy tedy to błogosławień-
stwo dla obrzezania tylko, czy
i dla nieobrzezania? Mówimy
bowiem, że wiara Abrahamowi
poczytaną została za sprawie-
dliwość.
10 Jakże mu tedy została po-
czytaną? przed obrzezaniem,
czy po obrzezaniu? nie po o-
brzezaniu, ale przed obrzeza-
niem.
11 I przyjął znak obrzeza-
nia, jako pieczęć sprawiedli-
wości téj wiary, którą miał w
nieobrzezaniu, aby był ojcem
wszystkich wierzących w nie-
obrzezaniu, żeby i tym poczy-
tana była sprawiedliwość,
12 I ojcem obrzezania nie
tylko dla tych, którzy są z o-
brzezania, ale i dla tych, którzy
chodzą śladami wiary ojca na-
szego Abrahama, którą miał w
nieobrzezaniu.
13 Albowiem nie przez za-
kon stała się obietnica Abra-
hamowi albo nasieniu jego, że
ma być dziedzicem świata, ale
przez sprawiedliwość wiary.
14 Bo jeśli ci, którzy są z za-
konu, dziedzicami są, tedy wia-
ra stała się próżną i obietnica
wniwecz się obróciła;
15 Gdyż zakon sprawia
gniew; albowiem gdzie zako-
nu niema, tam i przestąpienia
niema.
16 Przeto z wiary, aby było
z łaski, żeby pewna była obie-
tnica wszystkim potomkom,
nie tylko tym, którzy są z za-
konu, ale i tym, którzy są z
wiary Abrahama, ojca wszyst-
kich nas,
17 (Jak napisano: Ojcem wie-
lu narodów postanowiłem cię)
przed Bogiem, któremu uwie-
rzył, który ożywia umarłych,
i który powołuje nieistniejące,
jako istniejące.
18 Abraham przeciw nadziei
w nadzieję uwierzył, że się sta-
nie ojcem wielu narodów we-
dług tego, co powiedziano: Tak
będzie nasienie twoje;
19 I nie osłabł w wierze, i
nie zważał na ciało swoje już
obumarłe, mając około stu lat,
ani na obumarły żywot Sary.
20 O obietnicy też Bożéj nie
wątpił przez niedowiarstwo;
ale wzmocnił się wiarą i dał
chwałę Bogu,
21 I będąc zupełnie pewnym,
że cokolwiek on obiecał, mo-
cen jest i uczynić;
22 I dla tego poczytano mu
to za sprawiedliwość.
23 Nie napisano zaś dla nie-
go jedynie, że mu to poczyta-
no,
24 Ale i dla nas, którym ma
być poczytane, jeżeli wierzy-
my w tego, który wzbudził z
martwych Jezusa, Pana nasze-
go:
25 Który wydany został z
powodu grzechów naszych, a
wstał z martwych dla uspra-
wiedliwienia naszego.
Rzymian 5
BĘDĄC tedy usprawiedli-
wieni z wiary, pokój mamy
z Bogiem przez Pana naszego
Jezusa Chrystusa,
2 Przez któregośmy też przy-
stęp otrzymali wiarą ku łasce
téj, w któréj stoimy, i chlubi-
my się nadzieją chwały Bożéj.
3 A nie tylko to, ale się też
chlubimy z ucisków, wiedząc,
że ucisk stwarza cierpliwość,
4 A cierpliwość doświadcze-
nie, a doświadczenie nadzieję,
5 A nadzieja nie zawstydza,
bo miłość Boża rozlana jest w
sercach naszych przez Ducha
Świętego, który nam jest dany.
6 Albowiem Chrystus, gdy-
śmy jeszcze byli słabi, czasu
właściwego umarł za bezboż-
nych.
7 Gdyż ledwieby kto umarł
za sprawiedliwego; za dobrego
możeby się kto umrzeć odwa-
żył.
8 Lecz dowodzi Bóg miłości
swojéj ku nam, że kiedyśmy
jeszcze byli grzesznymi, Chry-
stus za nas umarł.
9 Tém bardziéj więc, będąc
teraz usprawiedliwieni krwią
jego, będziemy zachowani prze-
zeń od gniewu.
10 Bo jeżeli, będąc nieprzy-
jaciółmi, zostaliśmy pojednani
z Bogiem przez śmierć Syna
jego tém bardziéj, będąc po-
jednani, zachowani będziemy
przez życie jego.
11 A nie tylko to, ale się też
chlubimy Bogiem przez Pana
naszego Jezusa Chrystusa,
przez któregośmy teraz poje-
dnanie otrzymali.
II. 12 Przetoż jak przezjedne-
go człowieka grzech wszedł na
świat, i przez grzech śmierć, i
tak na wszystkich ludzi śmierć
przyszła, ponieważ wszyscy
zgrzeszyli.
13 Albowiem aż do zakonu
grzech był na świecie; ale
grzech nie bywa poczytany,
gdy zakonu niema.
14 Lecz śmierć panowała od
Adama aż do Mojżesza i nad
tymi, którzy nie zgrzeszyli na
podobieństwo przestępstwa A-
dama, będącego obrazem tego,
który miał przyjść.
15 Ale nie tak się ma z ła-
ską, jak z upadkiem; albowiem
jeśli przez upadek jednego wie-
lu pomarło, daleko więcéj ła-
ska Boża i dar przez łaskę je-
dnego człowieka, Jezusa Chry-
stusa, na wielu obficie spłynę-
ły.
16 I dar nie jest taki, jak to,
co przyszło przez jednego, któ-
ry zgrzeszył. Albowiem sąd
jest z jednego upadku ku potę-
pieniu, ale dar łaski z wielu u-
padków ku usprawiedliwieniu.
17 Albowiem jeśli upadkiem
jednego śmierć zapanowała
przez jednego, daleko więcéj
ci, którzy obfitość łaski i dar
sprawiedliwości przyjmują, w
życiu panować będą przez je-
dnego, Jezusa Chrystusa.
18 A zatém, jak przez upadek
jednego na wszystkich ludzi
przyszło potępienie, tak też
przez sprawiedliwość jednego
na wszystkich ludzi przyszło
usprawiedliwienie życia.
19 Bo jak przez nieposłu-
szeństwo jednego człowieka
wielu stało się grzesznymi,
tak przez posłuszeństwo je-
dnego wielu stanie się uspra-
wiedliwionymi.
20 A zakon przytém nastą-
pił, aby się grzech rozmnożył;
gdzie zaś grzech się rozmno-
żył, łaska bardziéj obfitowała;
21 Żeby jak grzech panował
w śmierci, tak i łaska panowa-
ła przez sprawiedliwość ku ży-
ciu wiecznemu przez Jezusa
Chrystusa, Pana naszego.
Rzymian 6
CÓŻ tedy rzeczemy? Zosta-
niemyż w grzechu, aby ła-
ska obfitszą była?
2 Bynajmniéj! albowiem my,
którzyśmy umarli grzechowi,
jakże jeszcze w nim żyć bę-
dziemy?
3 Czyliż nie wiecie, że my
wszyscy, którzyśmy ochrzcze-
ni w Chrystusa Jezusa, w
śmierć jego ochrzczeni jeste-
śmy?
4 Pogrzebieniśmy tedy z nim
przez chrzest w śmierć, aby-
śmy, jak Chrystus wzbudzony
został z martwych przez chwa-
łę Ojca, tak i my w nowości
życia chodzili.
5 Bo jeśli jesteśmy z nim
wszczepieni w podobieństwo
śmierci jego, tedy też i w po-
dobieństwo zmartwychwstania
wszczepieni z nim będziemy,
6 Wiedząc to, że stary nasz
człowiek razem z nim ukrzy-
żowany został, aby ciało grze-
chu było zniszczone, żebyśmy
już więcéj nie służyli grzecho-
wi;
7 Bo kto umarł, uwolniony
jest od grzechu.
8 Jeśliśmy tedy z Chry-
stusem umarli, wierzymy, że
też z nim razem żyć będzie-
my,
9 Wiedząc, że Chrystus, po-
wstawszy z martwych, więcéj
nie umiera; śmierć więcéj nad
nim nie panuje.
10 Bo że umarł, grzechowi
raz umarł; że zaś żyje, żyje
Bogu.
11 Tak też i wy uważajcie
siebie za umarłych grzecho-
wi, a za żyjących Bogu w
Chrystusie Jezusie, Panu na-
szym.
II. 12 Niechże tedy nie pa-
nuje grzech w śmiertelném cie-
le waszém, abyście mu posłu-
szni być mieli w pożądliwo-
ściach jego;
13 I nie oddawajcie człon-
ków swoich za oręż niespra-
wiedliwości grzechowi, ale od-
dawajcie siebie samych Bogu,
jako z umarłych żywi, i człon-
ki swoje za oręż sprawiedli-
wości Bogu.
14 Albowiem grzech nad wa-
mi panować nie będzie; boście
nie pod zakonem, ale pod ła-
ską.
15 Cóż tedy? będziemyż
grzeszyli, żeśmy nie pod zako-
nem, ale pod łaską? bynaj-
mniéj!
16 Czyliż nie wiecie, że ko-
mu się oddajecie jako sługi w
posłuszeństwo, jesteście sługa-
mi tego, komuście posłuszni,
czy to grzechu ku śmierci, czy
to posłuszeństwa ku sprawie-
dliwości?
17 Ale chwała niech będzie
Bogu, że wy, którzyście byli
sługami grzechu, usłuchaliście
z serca zasad téj nauki, któ-
réjście się poddali.
18 A będąc uwolnieni od
grzechu, staliście się sługami
sprawiedliwości.
19 Po ludzku mówię, z po-
wodu słabości ciała waszego.
Albowiem jakeście oddawali
członki swoje w służbę nieczy-
stości i nieprawości ku czynie-
niu nieprawości, tak teraz od-
dawajcie członki swoje w służ-
bę sprawiedliwości ku poświę-
ceniu.
20 Bo kiedyście byli sługa-
mi grzechu, byliście wolni od
sprawiedliwości.
21 Jakiż więc wówczas po-
żytek mieliście z tych rzeczy?
taki, którego się teraz wstydzi-
cie; bo koniec ich -- śmierć.
22 Lecz teraz, będąc wyzwo-
leni od grzechu, stawszy się
sługami Boga, macie pożytek
swój ku poświęceniu, a koniec
-- żywot wieczny.
23 Albowiem zapłatą za
grzech jest śmierć, ale darem
łaski Bożéj jest żywot wieczny
w Chrystusie Jezusie, Panu na-
szym.
Rzymian 7
CZYŻ nie wiecie, bracia, (bo
mówię do tych, którzy za-
kon znają) iż zakon panuje
nad człowiekiem, dopóki ten
żyje?
2 Albowiem zamężna nie-
wiasta, dopóki mąż żyje, zwią-
zana jest z nim zakonem; jeśli
zaś mąż umrze, uwolniona jest
od zakonu mężowego.
3 A zatém, dopóki mąż żyje,
będzie zwana cudzołożnicą, je-
śliby żoną innego męża zosta-
ła; ale jeśli mąż umrze, wolna
jest od zakonu, i nie jest cu-
dzołożnicą, gdy innego męża
żoną zostanie.
4 A tak, bracia moi, i wy je-
steście umarli zakonowi przez
ciało Chrystusowe, żebyście
należeli do innego, do tego,
który wzbudzony jest z mar-
twych, abyśmy owoc przyno-
sili Bogu.
5 Albowiem gdyśmy byli w
ciele, namiętności grzechów,
wzniecane przez zakon, oka-
zywały swą moc w członkach
waszych, aby owoc przynosi-
ły śmierci.
6 Lecz teraz staliśmy się
wolni od zakonu, umarłszy te-
mu, w którym byliśmy zatrzy-
mani, abyśmy służyli w nowo-
ści ducha, a nie w starości litery.
7 Cóż tedy rzeczemy? Czy
zakon jest grzechem? bynaj-
mniéj. Lecz nie inaczéj pozna-
łem grzech, jak przez zakon;
albowiem i o pożądliwości nie
wiedziałbym, gdyby zakon nie
rzekł: Nie pożądaj.
8 Lecz grzech, wziąwszy
przyczynę przez przykazanie,
sprawił we mnie wszelką po-
żądliwość; albowiem bez za-
konu grzech jest martwy.
9 Ja zaś żyłem niegdyś bez
zakonu; lecz gdy przyszło
przykazanie, grzech ożył,
10 A jam umarł; i okazało
się, że to przykazanie, które
miało być ku żywotowi, było
mi ku śmierci.
11 Grzech bowiem, wziąw-
szy przyczynę przez przyka-
zanie, zwiódł mię, i przez nie
zabił mię.
12 Tak więc zakon jest świę-
ty, i przykazanie święte i spra-
wiedliwe i dobre.
13 Czy tedy to, co dobre, stało
mi się śmiercią? bynajmniéj;
lecz grzech, aby się okazał
grzechem, sprawił mi śmierć
przez dobre, żeby się grzech
stał nader grzesznym przez
przykazanie.
II. 14 Bo wiemy, iż zakon
jest duchowy, alem ja cielesny,
zaprzedany grzechowi.
15 Albowiem tego, co czynię,
nie rozumiem; bo nie to czynię,
co chcę, ale czego nienawidzę,
to czynię.
16 A jeśli to czynię, czego
nie chcę, zgadzam się na to, że
zakon jest dobry.
17 Już tedy teraz nie ja to
czynię, lecz grzech, który mie-
szka we mnie;
18 Gdyż wiem, że nie mie-
szka we mnie (to jest w ciele
mojém) dobre; albowiem chęć
leży we mnie, ale wykonania
tego, co dobre, nie znajduję.
19 Bo nie czynię dobrego,
które chcę; ale złe, którego nie
chcę, to czynię.
20 A jeśli ja czynię to, czego
nie chcę, już nie ja to czynię,
ale grzech, który mieszka we
mnie.
21 Znajduję tedy zakon w
sobie, że gdy chcę dobre czy-
nić, złe leży we mnie.
22 Albowiem mam upodoba-
nie w zakonie Bożym, co do
człowieka wewnętrznego;
23 Lecz widzę inny zakon w
członkach swoich, walczący
przeciw zakonowi umysłu me-
go, i który mię poddaje pod za-
kon grzechu, będący w człon-
kach moich.
24 Nędznyż ja człowiek!
któż mię wybawi z tego ciała
śmierci?
25 Dziękuję Bogu przez Je-
zusa Chrystusa, Pana nasze-
go. Przetoż tedy ja sam umy-
słem służę zakonowi Bożemu,
lecz ciałem zakonowi grze-
chu.
Rzymian 8
PRZETOŻ teraz żadnego po-
tępienia niema dla tych,
którzy w Chrystusie Jezusie
nie według ciała chodzą, ale
według ducha.
2 Albowiem zakon ducha ży-
cia w Chrystusie Jezusie u-
wolnił mię od zakonu grzechu
i śmierci.
3 Bo co niemożebne było za-
konowi, w czém on był słaby
przez ciało, Bóg, posławszy
Syna swego w podobieństwie
grzesznego ciała i z powodu
grzechu, potępił grzech w cie-
le,
4 Aby usprawiedliwienie za-
konu wypełniło się w nas, któ-
rzy nie według ciała chodzi-
my, ale według ducha.
5 Albowiem, którzy są we-
dług ciała, o tém myślą, co jest
cielesnego; ale którzy są we-
dług ducha, myślą o tém, co
jest duchowego.
6 Gdyż zamysł ciała to
śmierć; ale zamysł ducha to
życie i pokój,
7 Dla tego że zamysł ciała
jest nieprzyjaźnią przeciw Bo-
gu, gdyż się zakonowi Boże-
mu nie poddaje, bo i nie może.
8 Którzy bowiem są w ciele,
Bogu podobać się nie mogą.
9 Lecz wy nie jesteście w
ciele, ale w duchu, gdyż Duch
Boży mieszka w was; i jeśli
kto Ducha Chrystusowego nie
ma, ten nie jest jego.
10 Ale jeśli Chrystus w was
jest, tedy ciało jest martwe dla
grzechu, a duch jest żywy dla
sprawiedliwości.
11 A jeśli Duch tego, który
Jezusa wzbudził z martwych,
mieszka w was, to ten, który
wzbudził Chrystusa z mar-
twych, ożywi i śmiertelne cia-
ła wasze przez Ducha swego,
mieszkającego w was.
12 A tak, bracia, nie jeste-
śmy dłużnikami ciała, abyśmy
według ciała żyli.
13 Albowiem jeślibyście we-
dług ciała żyli, umrzecie; ale
jeślibyście duchem sprawy
ciała umartwili, żyć będzie-
cie.
II. 14 Bo którzykolwiek przez
Ducha Bożego prowadzeni by-
wają, ci są synami Bożymi.
15 Boście nie wzięli ducha
niewoli znowu ku bojaźni, ale-
ście wzięli ducha synostwa,
przez którego wołamy: Abba,
Ojcze!
16 Sam Duch poświadcza du-
chowi naszemu, żeśmy dziećmi
Bożemi.
17 A jeśli dziećmi, tedy i
dziedzicami, dziedzicami Boży-
mi, a współdziedzicami Chry-
stusa, jeżeli tylko z nim cier-
pimy, abyśmy też z nim i u-
wielbieni byli.
III. 18 Albowiem mniemam,
że utrapienia teraźniejszego
czasu nic nie znaczą w poró-
wnaniu z tą chwałą, która się
ma objawić w nas.
19 Bo stworzenie z tęsknotą
oczekuje objawienia synów Bo-
żych.
20 Gdyż stworzenie marności
jest poddane, nie dobrowolnie,
ale z woli tego, który je pod-
dał, w nadziei,
21 Że i samo stworzenie bę-
dzie uwolnione z niewoli ska-
żenia na wolność chwały dzia-
tek Bożych.
22 Bo wiemy, iż wszystko
stworzenie wespół wzdycha, i
wespół boleje aż dotąd.
23 A nie tylko ono, ale i my,
którzy mamy pierwiastek Du-
cha, i my sami w sobie wzdy-
chamy, oczekując synostwa,
odkupienia ciała naszego.
IV. 24 Albowiem nadzieją
zbawieni jesteśmy. A nadzieja
widzialna nie jest nadzieją; bo
kto co widzi, jakże się ma tego
spodziewać?
25 Ale jeśli spodziewamy się
tego, czego nie widzimy, to
oczekujemy z cierpliwością.
26 Tak też i Duch dopomaga
nam w niemocy naszéj. Albo-
wiem nie wiemy, o cobyśmy
się modlić mieli jak należy;
ale sam Duch przyczynia się
za nami westchnieniami nie-
wysłowionemi.
27 A który bada serca, wie,
jaki jest zamysł ducha, ponie-
waż według Boga przyczynia
się za świętymi.
28 A wiemy, iż tym, którzy
miłują Boga, wszystko dopo-
maga ku dobremu, tym, którzy
według postanowienia Bożego
są powołani.
29 Albowiem, których on
przedtém poznał, tych też prze-
znaczył, aby byli podobni o-
brazowi Syna jego, żeby on
był pierworodnym między wie-
lu braćmi.
30 A których przeznaczył,
tych i powołał; a których po-
wołał, tych i usprawiedliwił; a
których usprawiedliwił, tych i
uwielbił.
31 Cóż tedy rzeczemy na to?
jeśli Bóg za nami, któż prze-
ciwko nam?
32 On, który własnego Syna
nie oszczędził, ale go za nas
wszystkich wydał, jakżeby z
nim nie dał nam wszystkiego?
33 Któż będzie oskarżał wy-
branych Bożych? Bóg jest,
który usprawiedliwia.
34 Któż potępia? Chrystus
jest, który umarł, owszem i
zmartwychwstał, który i na
prawicy Boga jest, który i
przyczynia się za nami.
35 Któż nas odłączy od mi-
łości Chrystusowéj? czy utra-
pienie? czy ucisk? czy prze-
śladowanie? czy głód? czy na-
gość? czy niebezpieczeństwo?
czy miecz?
36 (Jak napisano: Za ciebie
cały dzień zabijani bywamy,
poczytani jesteśmy jako owce
na rzeź.)
37 Ale w tém wszystkiém
przezwyciężamy przez tego,
który nas umiłował.
38 Albowiem jestem tego pe-
wien, że ani śmierć, ani życie,
ani Aniołowie, ani władze, ani
moce, ani teraźniejszość, ani
przyszłość,
39 Ani wysokość, ani głębo-
kość, ani żadne inne stworze-
nie nie będzie mogło odłączyć
nas od miłości Bożéj, która jest
w Chrystusie Jezusie, Panu
naszym.
Rzymian 9
PRAWDĘ mówię w Chry-
stusie, nie kłamię, jak mi
poświadcza sumienie moje
przez Ducha Świętego,
2 Że mam wielki smutek i
nieustanną boleść w sercu swo-
jém.
3 Albowiem sam zyczyłem
być odłączonym od Chrystusa
za braci moich, pokrewnych
mi według ciała,
4 Którzy są Izraelitami, któ-
rych jest synostwo, i chwała, i
przymierza, i zakonodawstwo,
i służba Boża, i obietnice,
5 Których i ojcowie, i z któ-
rych pochodzi Chrystus we-
dług ciała, który jest nad
wszystkimi, Bóg błogosławio-
ny na wieki. Amen.
6 Lecz nie tak, żeby miało
upaść słowo Boże; albowiem
nie wszyscy, którzy są z Izrae-
la, są Izraelem;
7 Ani, że są nasieniem Abra-
hamowem, wszyscy są dzieć-
mi; ale: W Izaaku będzie to-
bie nazwane nasienie.
8 To jest, nie dzieci ciała są
dziećmi Bożemi; ale dzieci o-
bietnicy poczytane są za nasie-
nie.
9 Albowiem obietnicy słowo
jest to: O tym czasie przyjdę,
i Sara będzie miała syna.
10 A nie tylko to, ale i Rebe-
ka, gdy z jednego brzemienną
została, z Izaaka, ojca nasze-
go;
11 Albowiem kiedy się oni
jeszcze nie narodzili, i nic ani
dobrego ani złego nie uczynili,
aby się ostało postanowienie
Boże według wybrania, nie z
uczynków, ale z tego, który po-
wołuje,
12 Rzeczono jéj: Większy
będzie służył mniejszemu.
13 Jak napisano: Jakóba u-
miłowałem, alem Ezawa miał
w nienawiści.
14 Cóż tedy rzeczemy? jest-
że niesprawiedliwość u Boga?
bynajmniéj;
15 Albowiem do Mojżesza
mówi: Zmiłuję się, nad kim się
zmiłuję; a zlituję się, nad kim
się zlituję.
16 A przetoż nie zależy od
tego, który chce, ani od tego,
który biegnie, ale od zmiłowa-
nia Bożego.
17 Albowiem mówi Pismo do
Faraona: Na to cię wzbudzi-
łem, abym okazał moc swoją
na tobie, i aby opowiadane by-
ło imię moje po całéj ziemi.
18 A tak, nad kim chce, oka-
zuje zmiłowanie, a kogo chce,
czyni zatwardziałym.
19 Ale mi rzeczesz: Za cóż
jeszcze obwinia? bo któż się
sprzeciwi woli jego?
20 Zaiste, o człowiecze! któ-
żeś jest, że się spierasz z Bo-
giem? Czyż utwór rzecze do
twórcy: czemuś mię tak uczy-
nił?
21 Albo czy nie ma mocy
garncarz nad gliną, żeby z téj-
że bryły uczynił jedno naczy-
nie ku uczciwości, a drugie ku
zelżywości?
22 A cóż, jeżeli Bóg, chcąc
okazać gniew i objawić moc
swoją, znosił w wielkiéj cier-
pliwości naczynia gniewu na
zatracenie zgotowane,
23 I aby objawić bogactwo
chwały swojéj nad naczyniami
miłosierdzia, które zgotował
ku chwale?
II. 24 Jako takie i nas po-
wołał, nie tylko z Żydów, ale
i z pogan.
25 Jak też u Ozeasza mówi:
Nie mój lud, nazwę ludem
moim, i nieumiłowaną -- umi-
łowaną.
26 I stanie się, że na tém
miejscu, gdzie im powiedziano:
Nie jesteście wy ludem moim,
tam nazwani będą synami Bo-
ga żywego.
27 A Izajasz woła nad Izrae-
lem: Choćby liczba synów I-
zraelskich była jako piasek
morski, ostatki ocalone będą.
28 Albowiem sprawę skoń-
czy i skróci w sprawiedliwo-
ści; sprawę zaiste skróconą u-
czyni Pan na ziemi.
29 I jak przedtém powie-
dział Izajasz: Gdyby nam Pan
Zastępów nie był zostawił na-
sienia, stalibyśmy się jako So-
doma, i Gomorze bylibyśmy
podobni.
30 Cóż tedy rzeczemy? Że po-
ganie, którzy nie szukali spra-
wiedliwości, dostąpili sprawie-
dliwości, sprawiedliwości, któ-
ra jest z wiary,
31 Izrael zaś, który szukał
zakonu sprawiedliwości, nie
doszedł do zakonu sprawiedli-
wości.
32 Dla czego? Że nie z wia-
ry, ale jakby z uczynków za-
konu; albowiem potknęli się o
kamień obrażenia,
33 Jak napisano: Oto kładę
w Syonie kamień obrażenia i
opokę zgorszenia, a nikt, który
weń wierzy, nie będzie pohań-
biony.
Rzymian 10
BRACIA! życzenie serca
mego i modlitwa do Boga
za Izraela jest ku zbawieniu.
2 Albowiem daję im świadec-
two, że mają gorliwość ku Bo-
gu, ale nie według umiejętno-
ści.
3 Bo nie znając sprawiedli-
wości Bożéj, i usiłując własną
sprawiedliwość wystawić, nie
poddali się sprawiedliwości Bo-
żéj.
4 Albowiem końcem zakonu
jest Chrystus ku sprawiedliwo-
ści każdemu wierzącemu.
5 Mojżesz bowiem pisze o
sprawiedliwości, która jest z
zakonu: Człowiek, któryby je
wykonał, żyć będzie w nich.
6 A sprawiedliwość, która
jest z wiary, tak mówi: Nie
mów w sercu swojém: kto
wstąpi do nieba? to jest, aby
Chrystusa na dół sprowadzić;
7 Albo: kto zstąpi do przepa-
ści? to jest, aby Chrystusa z
umarłych wyprowadzić.
8 A cóż mówi (Pismo)? Bliz-
ko ciebie jest słowo, w ustach
twoich i w sercu twojém. Jest
to słowo wiary, które opowia-
damy.
9 Bo jeśli usty swémi wy-
znasz Jezusa Panem, i uwie-
rzysz w sercu swojém, że go
Bóg z martwych wzbudził, zba-
wiony będziesz.
10 Albowiem sercem wierzy
się ku sprawiedliwości, a usty
wyznaje się ku zbawieniu.
II. 11 Bo Pismo mówi: Wszel-
ki, kto weń wierzy, nie będzie
pohańbiony.
12 Gdyż niema różnicy mię-
dzy Żydem i Grekiem; bo ten-
że Pan wszystkich, bogaty dla
wszystkich, którzy go wzywa-
ją.
13 Każdy bowiem, kto wzy-
wa imienia Pańskiego, zbawio-
ny będzie.
14 Jakże tedy wzywać będą
tego, w którego nie uwierzyli?
jakże uwierzą w tego, o którym
nie słyszeli? jakże usłyszą bez
opowiadającego?
15 Jakże opowiadać będą,
jeżeli nie będą posłani? Jak
napisano: O jak piękne są no-
gi zwiastujących pokój, zwia-
stujących dobre rzeczy.
16 Ale nie wszyscy posłuszni
byli Ewangielii; albowiem Iza-
jasz mówi: Panie! któż uwie-
rzył temu, co słyszał od nas?
17 Wiara tedy jest ze słu-
chania, a słuchanie przez Sło-
wo Boże.
18 Ale mówię: Czyliż nie
słyszeli? i owszem na całą zie-
mię wyszedł głos ich i do krań-
ców świata słowa ich.
III. 19 Ale mówię: Czyliż
nie wiedział Izrael? Pierwszy
Mojżesz mówi: Ja was do za-
wiści pobudzę przez naród,
który nie jest narodem, przez
naród nierozumny rozdraźnię
was.
20 A Izajasz śmiało mówi:
Jestem znaleziony przez tych,
którzy mię nie szukali, i obja-
wiony tym, którzy się o mnie
nie pytali.
21 O Izraelu zaś mówi: Cały
dzień wyciągałem ręce swoje
do ludu upornego i sprzeciwia-
jącego się.
Rzymian 11
MÓWIĘ tedy: czyliż Bóg
odrzucił lud swój? bynaj-
mniéj; albowiem i jam jest I-
zraelitą, z nasienia Abrahama,
z pokolenia Benjamina.
2 Nie odrzucił Bóg ludu swe-
go, naprzód przejrzanego. Lub
czyż nie wiecie, co mówi Pi-
smo o Elijaszu? jak staje przed
Bogiem przeciwko Izraelowi,
mówiąc:
3 Panie! proroków twoich
pomordowali, i ołtarze twoje
zburzyli, i zostałem ja sam, i
szukają duszy mojéj.
4 Ale cóż powiada mu Boska
odpowiedź? Zostawiłem sobie
siedem tysięcy mężów, którzy
nie skłonili kolana przed Baa-
lem.
5 Tak tedy i teraźniejszego
czasu ostatki podług wybrania
łaski pozostały.
6 A jeżeli z łaski, to już nie
z uczynków, inaczéj łaska już
nie staje się łaską; jeśli zaś z
uczynków, to już nie jest ła-
ska, inaczéj uczynek już nie
jest uczynkiem.
7 Cóż tedy? czego Izrael
szuka, tego nie dostąpił; ale
wybrani dostąpili, a inni za-
twardzeni zostali
8 (Jak napisano: Dał im Bóg
ducha ospałości, oczy, aby nie
widzieli, i uszy, aby nie sły-
szeli) aż do dzisiejszego dnia.
9 A Dawid mówi: Niechaj
im będzie stół ich sidłem i uło-
wieniem i zgorszeniem i zapła-
tą;
10 Niech zaćmione będą o-
czy ich, aby nie widzieli, a
grzbiet ich zawsze nachylony.
II. 11 Mówię tedy: czyliż się
potknęli, aby upaść? bynaj-
mniéj; ale przez ich upadek
stało się zbawienie poganom,
aby ich do zawiści przywieść.
12 Jeżeli zaś upadek ich jest
bogactwem świata, a umniej-
szenie ich bogactwem pogan, o
ileż więcéj ich pełność?
13 Albowiem mówię wam po-
ganom: o ile jestem Apostołem
pogan, posługiwanie moje z
chwałą wykonywam,
14 Abym do zawiści pobu-
dził tych, którzy są ciałem mo-
jém, i zbawił niektórych z nich.
15 Albowiem jeżeli odrzuce-
nie ich jest pojednaniem świa-
ta, czémże będzie przyjęcie ich,
jeżeli nie życiem z umarłych?
III. 16 A jeżeli pierwiastki
święte, to i zaczynienie; i jeśli
korzeń święty, to i gałęzie.
17 A jeżeli niektóre z gałęzi
odłamane zostały, a ty, będąc
dzikiém drzewem oliwném, zo-
stałeś wszczepiony w ich miej-
sce, i stałeś się uczestnikiem
korzenia i tłuszczu drzewa oli-
wnego,
18 Nie chlub się przeciw ga-
łęziom; bo jeżeli się chlubisz,
to wiedz, że nie ty nosisz ko-
rzeń, ale korzeń ciebie.
19 Ale rzeczesz: odłamane
zostały gałęzie, abym ja był
wszczepiony.
20 Dobrze; z powodu niedo-
wiarstwa odłamane zostały, a-
le ty wiarą stoisz; nie bądźże
pyszny, ale się bój.
21 Albowiem jeśli Bóg przy-
rodzonym gałęziom nie prze-
puścił, to mógłby i tobie nie
przepuścić.
22 Zważ tedy dobrotliwość
i srogość Bożą, srogość wzglę-
dem tych, którzy upadli, a do-
brotliwość względem ciebie, je-
żeli wytrwasz w dobrotliwości;
inaczéj i ty będziesz odcięty.
23 Ale i oni, jeżeli nie bę-
dą trwali w niedowiarstwie,
wszczepieni będą, gdyż mocen
jest Bóg znowu ich wszczepić.
24 Albowiem jeśliś ty odcię-
ty z drzewa oliwnego, dzikie-
go z przyrodzenia, a przeciw
przyrodzeniu jesteś wszczepio-
ny w dobre drzewo oliwne, o
ileż więcéj ci, którzy są z przy-
rodzenia, wszczepieni będą w
swoje, własne drzewo oliwne!
25 Bo nie chcę, abyście nie
mieli wiedzieć, bracia, o téj ta-
jemnicy, (żebyście nie mieli wy-
sokiego rozumienia o sobie) że
zatwardziałość poczęści przy-
szła na Izraela, dopóki nie wej-
dzie zupełność pogan.
26 A tak wszystek Izrael bę-
dzie zbawiony, jak napisano:
Przyjdzie z Syonu wybawiciel, i
odwróci bezbożności od Jakóba.
27 A to będzie przymierzem
mojém z nimi, gdy odejmę grze-
chy ich.
28 Według Ewangielii nie-
przyjaciółmi są z powodu was;
lecz według wybrania są miły-
mi z powodu ojców.
29 Albowiem darów swoich i
wezwania Bóg nie cofa.
30 Bo jak i wy niegdyś byli-
ście nieposłuszni Bogu, ale te-
raz dostąpiliście miłosierdzia z
powodu ich nieposłuszeństwa,
31 Tak i oni teraz stali się
nieposłusznymi, aby dla miło-
sierdzia wam okazanego i oni
miłosierdzia dostąpili.
32 Albowiem zamknął ich
Bóg wszystkich w nieposłu-
szeństwo, aby się nad wszyst-
kimi zmiłować.
33 O głębokości bogactwa i
mądrości i wszechwiedzy Bo-
żéj! jakże są niezbadane sądy
jego, i niedocieczone drogi je-
go!
34 Bo któż poznał umysł
Pański? albo kto był doradcą
jego?
35 Albo kto mu co pierwéj dał,
a będzie mu znowu oddano?
36 Albowiem z niego i prze-
zeń i ku niemu jest wszystko;
jemu chwała na wieki. Amen.
Rzymian 12
PROSZĘ was tedy, bracia,
przez litość Bożą, abyście
stawiali ciała swoje, jako ofia-
rę żywą, świętą, przyjemną
Bogu, jako rozumną służbę
waszą.
2 I nie stosujcie się do wieku
tego, ale się przemieńcie przez
odnowienie umysłu swego, a-
byście doświadczyli, co jest
wolą Bożą dobrą, przyjemną i
doskonałą.
3 Powiadam bowiem przez
daną mi łaskę każdemu z was:
nie rozumiejcie o sobie więcéj,
niżeli rozumieć należy, lecz ro-
zumiejcie skromnie, w miarę
wiary, jaką Bóg każdemu u-
dzielił.
4 Albowiem jak w jedném
ciele wiele członków mamy,
lecz nie wszystkie członki ma-
ją jedną i tęż samą czynność,
5 Tak my wielu jesteśmy
jedném ciałem w Chrystusie,
a z osobna jesteśmy jedni dru-
gich członkami.
6 I mamy różne dary według
danéj nam łaski: jeśli proroc-
two, to niech będzie w miarę
wiary;
7 Jeśli posługiwanie, to w
posługiwaniu; jeśli kto naucza,
to w nauczaniu;
8 Jeśli napomina, to w napo-
minaniu; kto rozdaje, to ze
szczerością; kto jest przełożo-
ny, to z gorliwością; kto miło-
sierny, to z ochotą.
II. 9 Miłość niech będzie nieo-
błudna; miejcie w obrzydliwo-
ści złe, trzymając się dobrego.
10 Miłością braterską je-
dni drugich kochajcie, uczci-
wością jedni drugich wyprze-
dzajcie.
11 W gorliwości nie słabiejcie,
duchem pałając, Panu służąc,
12 W nadziei się weseląc, w
ucisku będąc cierpliwi, w mo-
dlitwie wytrwali,
13 Z potrzebami świętych
wspólność mając, w gościnno-
ści chętni.
14 Błogosławcie tych, któ-
rzy was prześladują, błogo-
sławcie, a nie przeklinajcie.
15 Weselcie się z weselący-
mi się, a płaczcie z płaczącymi.
16 Bądźcie między sobą je-
dnomyślni; nie rozumiejcie wy-
soko o sobie, ale się do nizkich
skłaniajcie; nie uważajcie sie-
bie za mądrych;
17 Nikomu złem za złe nie
oddawajcie, troszcząc się o to,
co jest dobre przed wszystkimi
ludźmi.
18 Jeśli można, o ile to od
was zależy, ze wszystkimi ludź-
mi pokój miejcie.
19 Nie mścijcie się sami,
najmilsi, ale dajcie miejsce
gniewowi; albowiem napisa-
no: Pomsta do mnie należy, Ja
odpłacę, mówi Pan.
20 Jeśli tedy nieprzyjaciel
twój łaknie, nakarm go, jeśli
pragnie, napój go; bo czyniąc
to, węgle rozpalone zgarniesz
na głowę jego.
21 Nie daj się zwyciężyć złe-
mu, ale złe dobrem zwyciężaj.
Rzymian 13
KAŻDA dusza niech będzie
władzom zwierzchnim pod-
dana; bo niemasz władzy, tyl-
ko od Boga; a władze istnieją-
ce od Boga są postanowione.
2 A tak kto się władzy sprze-
ciwia, Bożemu postanowieniu
się sprzeciwia; a którzy się
sprzeciwiają, sami na siebie
potępienie sprowadzą.
3 Albowiem przełożeni nie są
na postrach dla dobrych uczyn-
ków, ale dla złych. A chcesz
się nie bać władzy? czyń do-
bre, a będziesz miał od niéj po-
chwałę.
4 Bożym bowiem jest sługą
tobie ku dobremu. Ale jeśli
czynisz złe, bój się; bo nie dar-
mo miecz nosi, gdyż jest sługą
Bożym, mszczącym się z gnie-
wem nad czyniącym złe.
5 Przetoż trzeba być podda-
nym nie tylko dla gniewu, ale
i dla sumienia.
6 Dla tego bowiem i podatki
dajecie, gdyż są sługami Bo-
żymi, właśnie na to, aby tego
pilnować.
7 Oddawajcież tedy każde-
mu, coście powinni: komu po-
datek, podatek; komu cło, cło;
komu bojaźń, bojaźń; komu
cześć, cześć.
II. 8 Nikomu nic winni nie
bądźcie, oprócz miłości wzaje-
mnéj; bo kto miłuje bliźniego,
zakon wypełnił.
9 Owo bowiem: Nie cudzo-
łóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie
mów fałszywego świadectwa,
nie pożądaj, i jeśli inne jakie
jest przykazanie, w tém słowie
się zamyka, mianowicie: Bę-
dziesz miłował bliźniego swe-
go, jak siebie samego.
10 Miłość nie czyni bliźnie-
mu nic złego; a tak miłość jest
wypełnieniem zakonu.
11 A to, wiedząc czas, że
przyszła godzina, abyśmy się
już ze snu obudzili; albowiem
teraz bliższe nas jest zbawie-
nie, niż kiedyśmy uwierzyli.
12 Noc przeminęła, a dzień
się przybliżył; odrzućmyż te-
dy uczynki ciemności, a oblecz-
my się w zbroję światłości.
13 Chodźmy uczciwie jak we
dnie, nie w biesiadach i pijań-
stwach, nie we wszeteczeń-
stwach i rozpustach, nie w swa-
rach i zazdrości.
14 Ale obleczcie się w Pana
Jezusa Chrystusa, a starania
o ciele nie czyńcie ku pożądli-
wościom.
Rzymian 14
A SŁABEGO w wierze
przyjmujcie, bez osądza-
nia mniemań.
2 Jeden wierzy, że może jeść
wszystko, słaby zaś jarzynę
jada.
3 Ten, który je, niech nie
gardzi tym, który nie je; a któ-
ry nie je, niech nie potępia te-
go, który je; albowiem Bóg go
przyjął.
4 Któżeś ty, co potępiasz
cudzego sługę? dla Pana swe-
go stoi, lub upada; ale ostoi
się; Bóg bowiem mocen jest go
postawić.
5 Jeden wyróżnia dzień od
dnia, drugi zaś każdy dzień są-
dzi zarówno; każdy niech bę-
dzie pewny przekonania swe-
go.
6 Kto przestrzega dnia, dla
Pana przestrzega; a kto nie
przestrzega dnia, dla Pana nie
przestrzega; kto je, dla Pana je,
bo dziękuje Bogu; a kto nie je,
dla Pana nie je, i dziękuje Bo-
gu.
7 Albowiem nikt z nas nie
żyje dla siebie, i nikt nie umie-
ra dla siebie.
8 Bo jeżeli żyjemy, dla Pana
żyjemy; jeżeli umieramy, dla
Pana umieramy; przeto czy ży-
jemy, czy umieramy, Pańscy
jesteśmy.
9 Gdyż na to Chrystus i u-
marł i powstał i ożył, aby i nad
umarłymi i nad żywymi pano-
wał.
10 Ty zaś czemu potępiasz
brata swego? albo i ty czemu
gardzisz bratem swoim? wszy-
scy bowiem staniemy przed są-
dem Chrystusowym.
11 Bo napisano: Jako żyję
Ja, mówi Pan, przede mną ze-
gnie się wszelkie kolano, i
wszelki język wysławiać bę-
dzie Boga.
12 A przeto każdy z nas zda
za siebie rachunek Bogu.
13 A tak nie sądźmy więcéj
jedni drugich; ale raczéj sądź-
cie o tém, aby nie dawać bratu
swemu powodu do obrażenia
lub zgorszenia.
14 Wiem i pewny jestem w
Panu Jezusie, że niema nic
przez się nieczystego, tylko
jeżeli kto uważa co za nieczy-
ste, temu nieczyste jest.
15 Jeśli zaś dla pokarmu
smuci się brat twój, już nie we-
dług miłości postępujesz; nie
zatracaj pokarmem swoim te-
go, za którego Chrystus umarł.
II. 16 Nie dajcie tedy bluźnić
dobru waszemu.
17 Albowiem królestwo Boże
nie jest to pokarm i napój, ale
sprawiedliwość i pokój i radość
w Duchu Świętym.
18 Bo kto w tém służy Chry-
stusowi, miły jest Bogu, i przy-
jemny ludziom.
19 Dążmy więc do tego, co
służy ku pokojowi i ku wzaje-
mnemu zbudowaniu.
20 Nie niszcz dla pokar-
mu dzieła Bożego. Wszystko
wprawdzie czyste, ale złe jest
dla człowieka, który je z obra-
żeniem.
21 Dobrze jest, nie jeść
mięsa i nie pić wina i nic ta-
kiego, czémby brat twój się
obraził albo gorszył albo słab-
nął.
22 Masz wiarę? miejże ją dla
siebie przed Bogiem. Błogosła-
wiony, który samego siebie nie
sądzi w tém, co ma za dobre.
23 Ale kto wątpi, jeżeli je,
potępiony jest, dla tego że nie
z wiary; a wszystko, co nie z
wiary, grzechem jest.
Rzymian 15
A TAK my, którzyśmy mo-
cni, powinniśmy znosić
słabości niemocnych, a nie
mieć upodobania w samych so-
bie.
2 Przetoż każdy z nas niech
się bliźniemu podoba ku dobre-
mu dla zbudowania;
3 Ponieważ i Chrystus nie
miał upodobania w samym so-
bie, ale jak napisano: Urąga-
nia urągających tobie padły na
mię.
4 Bo cokolwiek przedtém na-
pisano, ku naszéj nauce napi-
sano, abyśmy przez cierpli-
wość i przez pociechę Pism na-
dzieję mieli.
II. 5 A Bóg cierpliwości i po-
ciechy niech wam da, abyście
byli jednomyślni między sobą
według Chrystusa Jezusa.
6 Abyście jednomyślnie je-
dnemi usty wysławiali Boga i
Ojca Pana naszego Jezusa
Chrystusa.
7 Przetoż przyjmujcie jedni
drugich, jak i Chrystus przy-
jął nas do chwały Bożéj.
8 A powiadam, że Chrystus
stał się sługą obrzezanych dla
prawdy Bożéj, aby potwier-
dzić obietnice dane ojcom,
9 Poganie zaś żeby za miło-
sierdzie chwalili Boga, jak na-
pisano: Dla tego będę cię wy-
sławiał między poganami, i
imieniu twemu śpiewać będę.
10 I znowu mówi: Weselcie
się, poganie, z ludem jego.
11 I znowu: Chwalcie Pana,
wszyscy poganie, i wysławiaj-
cie go, wszystkie ludy.
12 I znowu Izajasz mówi:
Będzie korzeń Jessego, i który
powstanie, aby panować nad
poganami; w nim poganie na-
dzieję pokładać będą.
13 A Bóg nadziei niech was
napełni wszelką radością i po-
kojem w wierze, abyście obfi-
towali w nadziei mocą Ducha
Świętego.
14 A i ja sam pewny jestem,
bracia moi, co do was, żeście
i sami pełni dobroci, napełnie-
ni wszelkiem poznaniem, mo-
gąc jedni drugich napominać.
III. 15 A pisałem do was, bra-
cia, nieco śmieléj poczęści, jak-
by wam przypominając przez
łaskę, od Boga mi daną,
16 Abym był sługą Jezusa
Chrystusa między poganami,
sprawując święty urząd opo-
wiadania Ewangielii Bożéj, a-
by ofiarowanie pogan stało się
przyjemném, poświęcone przez
Ducha Świętego.
17 Mam się tedy czém chlu-
bić w Chrystusie Jezusie w
rzeczach Bożych.
18 Albowiem nie śmiałbym
mówić tego, czegoby nie doko-
nał Chrystus przeze mnie w
przywiedzeniu pogan do po-
słuszeństwa słowem i uczyn-
kiem,
19 Przez moc znaków i cu-
dów, przez moc Ducha Boże-
go, tak żem od Jerozolimy i
okolic aż do Iliryi rozkrzewił
Ewangieliję Chrystusową;
20 Tak jednak, że usiłowa-
łem opowiadać Ewangieliję
nie tam, gdzie było znane imię
Chrystusa, abym na cudzym
fundamencie nie budował;
21 Ale jak napisano: Którym
nie opowiadano o nim, ujrzą; i
którzy nie słyszeli, zrozumie-
ją.
22 Dla tego też często miałem
przeszkody przyjść do was.
23 Lecz teraz, nie mając już
miejsca w tych krainach, i od
wielu lat mając chęć przyjść
do was,
24 Jak tylko udam się do
Hiszpanii, przyjdę do was; bo
się spodziewam, że przecho-
dząc ujrzę was, i że wy mię
tam przeprowadzicie, skoro się
pierwéj z wami nieco ucieszę.
25 A teraz idę do Jerozoli-
my, posługując świętym.
26 Albowiem podobało się
Macedonii i Achai, wspólnie
złożyć nieco na ubogich świę-
tych w Jerozolimie.
27 Podobało się im, są też
ich dłużnikami; bo jeżeli poga-
nie stali się uczestnikami ich
dóbr duchowych, to powinni
usłużyć im i docześnie.
28 Gdy zaś to wykonam, i
wiernie im oddam ten owoc,
wstąpię do was, udając się do
Hiszpanii.
29 A wiem, że gdy przyjdę
do was, przyjdę z hojném bło-
gosławieństwem Ewangielii
Chrystusowéj.
30 A proszę was, bracia,
przez Pana naszego Jezusa
Chrystusa i przez miłość Du-
cha, abyście wespół ze mną
walczyli w modlitwach za mnie
do Boga,
31 Abym był wybawiony od
niewierzących z Judei, i aby
usługa moja dla Jerozolimy
przyjemną była świętym;
32 Abym z radością przy-
szedł do was za wolą Bożą, i z
wami się wespół ucieszył.
33 A Bóg pokoju niech bę-
dzie z wami wszystkimi. Amen.
Rzymian 16
1 A ZALECAM wam Febę,
siostrę naszą, która jest
służebnicą zboru w Kenchrei,
2 Abyście ją przyjęli w Pa-
nu, jak przystoi świętym, i do-
pomagali jéj, jeżeliby was w
czém potrzebowała; albowiem
i ona wielu była pomocną, i
mnie samemu.
3 Pozdrówcie Pryscyllę i A-
kwilasa, współpracowników
moich, w Chrystusie Jezusie,
4 (Którzy za duszę moją szyi
swojéj nadstawili, którym nie
tylko ja dziękuję, ale i wszyst-
kie zbory pogańskie)
5 Także zbór, który jest w
domu ich. Pozdrówcie Epene-
ta, umiłowanego mojego, któ-
ry jest pierwiastkiem Achai
dla Chrystusa.
6 Pozdrówcie Maryję, która
wiele pracowała dla nas.
7 Pozdrówcie Andronika i
Junijasza, krewnych moich i
współwięźniów moich, którzy
są zaszczytnie znani między
Apostołami, którzy i przede
mną byli w Chrystusie.
8 Pozdrówcie Amplijasza, u-
miłowanego mojego w Panu.
9 Pozdrówcie Urbana, współ-
pracownika naszego w Chry-
stusie, i Stachysa, mego umiło-
wanego.
10 Pozdrówcie Apellesa, do-
świadczonego w Chrystusie.
Pozdrówcie tych, którzy są z
domu Arystobula.
11 Pozdrówcie Herodyjona,
krewnego mojego. Pozdrówcie
tych, którzy są z domu Narcys-
sa, którzy są w Panu.
12 Pozdrówcie Tryfenę, i
Tryfozę, które pracują w Pa-
nu. Pozdrówcie Persydę, umi-
łowaną, która wiele pracowa-
ła w Panu.
13 Pozdrówcie Rufa, wybra-
nego w Panu, i matkę jego i
moją.
14 Pozdrówcie Asynkryta,
Flegonta, Hermasa, Patroba,
Hermesa i braci, którzy są z
nimi.
15 Pozdrówcie Filologa i Ju-
liję, Nereusza i siostrę jego, i
Olimpa i wszystkich świętych,
którzy są z nimi.
16 Pozdrówcie jedni drugich
z pocałowaniem świętém. Po-
zdrawiają was zbory Chrystu-
sowe.
17 A proszę was, bracia, aby-
ście dawali baczność na tych,
którzy czynią rozerwania i
zgorszenia przeciwko téj nau-
ce, któréj wyście się nauczyli;
i unikajcie ich.
18 Albowiem tacy Panu na-
szemu Jezusowi Chrystusowi
nie służą, ale własnemu brzu-
chowi swemu, i pięknemi sło-
wami i wymową serca pro-
staczków uwodzą.
19 Bo posłuszeństwo wasze
wszystkich doszło. Przetoż ra-
duję się z was; ale chcę, aby-
ście byli mądrymi na dobre, a
prostaczkami na złe.
20 A Bóg pokoju zetrze sza-
tana pod nogi wasze rychło.
Łaska Pana naszego Jezusa
Chrystusa niech będzie z wa-
mi. Amen.
21 Pozdrawiają was Tymo-
teusz, współpracownik mój, i
Lucyjusz i Jazon i Sozypater,
krewni moi.
22 Pozdrawiam was w Panu
ja Tercyjusz, który ten list pi-
sałem.
23 Pozdrawia was Gajus, go-
spodarz mój i całego zboru.
Pozdrawia was Erast, poborca
miejski, i Kwartus brat;
24 Łaska Pana naszego Je-
zusa Chrystusa niech będzie z
wami wszystkimi. Amen.
25 A temu, który was może
utwierdzić według Ewangielii
mojéj i opowiadania Jezusa
Chrystusa, według objawienia
tajemnicy, od czasów wie-
cznych zamilczanéj,
26 Lecz teraz objawionéj i
przez Pisma prorockie według
postanowienia wiecznego Boga
oznajmionéj wszystkim naro-
dom, żeby je przywieść do po-
słuszeństwa wierze;
27 Jedynemu mądremu Bo-
gu przez Jezusa Chrystusa, je-
mu niech będzie chwała na wie-
ki. Amen.